Op school werd Eric vaak gepest. Over zijn bloempotkapsel of over hoe hij zich gedroeg. De pesters vonden iedere keer wel een andere reden. En hoe vaker de pesterijen voorkwamen, hoe harder ze binnenkwamen. “Waardeloos, dat is wat ik ben. Niet goed genoeg, omdat ik de klas niet bij kon houden. Ik ben raar. Zelfs nu, een paar jaar nadat dit alles gebeurd is, dwalen deze zinnen en woorden nog steeds door mijn hoofd”, zegt hij.

De treiterijen maakten hem onzeker en bang. En niet alleen op het moment dat zijn pesters toesloegen, maar ook daarna. “Ik wilde alleen zijn. Alleen met mijn gedachten en gevoelens. Alleen met mezelf. Geen oordeel over wie, wat of hoe ik ben. Bang om niet goed genoeg te zijn, waardeloos te blijven of om raar gevonden te worden.”

Hij zonderde zich steeds meer af, maar besefte dat dit niet de oplossing was. “Ik ben erachter gekomen dat alleen zijn voor mij niet werkt, maar dat ik door de juiste mensen getriggerd moest worden om te durven dromen. Ik heb ontdekt dat ik niet raar ben, maar groot droom. Ik heb ontdekt dat door je waardeloos te voelen je je passie kan leren ontdekken.”