Sep’s verhaal: van diepe eenzaamheid naar een nieuw begin

Een paar jaar geleden, toen Sep achttien was, voelde hij zich intens eenzaam. Hoewel hij wel naar school ging, had hij weinig vrienden om samen leuke dingen mee te doen. Thuis was het er niet makkelijker: “Ik woonde samen met mijn moeder, maar zij was vaak bij haar vriend. Ik zag haar amper en moest er alleen voor zorgen. Ik verzorgde onze acht katten, deed de boodschappen en hield de was bij. Dat was zwaar en ik voelde me ontzettend alleen. Op een gegeven moment zat ik er echt doorheen.”

Deze eenzaamheid was niet zomaar ontstaan. Al van jongs af aan had Sep te maken met ingrijpende gebeurtenissen. Zijn ouders gingen scheiden toen hij zes jaar was, en al vroeg leerde hij tijdens therapie hoe belangrijk het is om hulp te vragen wanneer dingen te veel worden. Hoewel hij op school soms steun vond van docenten die echt luisterden, bleef het gevoel van isolement hangen – vooral omdat hij veel verantwoordelijkheden thuis had.